"Derisa jam rritur, nuk e dija se diçka nuk është në rregull me mua", thotë Caroline Casey.
A është e mundur të jesh i verbër e të mos jesh i vetëdijshëm për këtë fakt? Pikërisht kjo i ka ndodhur Caroline Casey, konsultueses dhe aktivistes e cila ka albinizëm të syve, gjë që e ka zbuluar vetëm kur ishte 17 vjeçe.
“Kur jam rritë, nuk e kam ditur se diçka nuk është në rregull me mua. Kam mbajtur syze dhe kam qenë shumë e ngathtë, por notat e mija në shkollë nuk dallonin prej të tjerëve. As nuk e kam pasur idenë se jam e verbër, gjë që kam zbuluar duke falënderuar bisedës së rastësishme kur kam qenë 17 vjeçe”, ka zbuluar Casey në një artikull në Guardian.
Casey para gati 30 vjetëve ka qenë te okulisti dhe kishte përmendur se dëshiron ta jep provimin e shoferit, për çka okulisti kishte reaguar me habi. E kishte pyetur prindërit e saj përse nuk i kanë treguar të vërtetën, se ajo ka albinizmin e syve, sëmundje gjenetike të syve e cila shkakton humbjen e përhershme të syve. Ajo mund t’i dallojë fytyrat nga afër dhe t’i njohë format, por gjithçka më larg se një metër duket si fotografia e jo fokusuar në kamerë.
“Kurrë nuk kam mësuar vozitje, por nuk kam lejuar që humbja e rëndë e shikimit të më ndalë”, porositë Casey, e cila punon si konsultuese dhe jeton me bashkëshortin dhe fëmijët në Dublin, ku 15 vitet e fundit lufton për të drejtat e personave me invaliditet. Kohë më parë e ka nisur fushatën globale “Valuable” e cila bënë thirrje ndërmarrjeve në gjithë botën që t’i njohin vlerat e personave me invaliditet.
“Doli që prindërit e mi e dinin që e kam këtë sëmundje prejse më është diagnostifikuar kur i kam pasur gjashtë muaj, por kurrë nuk më kanë folur për këtë. Njerëzit shpesh më pyesin se a jam e zemëruar në prindërit e mi. Por unë kurrë nuk kam vënë në pikëpyetje vendimin e tyre”, thotë Casey.
“Gjithë çfarë më kujtohet është se si nëna ime qante derisa ma tregonte të vërtetën. Mendoj se i ishte thyer zemra sepse më nuk kishte mundësi të më mbronte nga realiteti. Mirëpo reagimi im ishte ndryshe: thjesht nuk munda t’i pranojë këto lajme. Kisha jetuar 17 vite si fëmijë normal dhe nuk mundja të pranoja atë çfarë më ishte thënë”, zbulon Casey.
Pastaj jeta vazhdoi me rrjedhën e vet normale, për sëmundjen e saj nuk kishte biseduar me askënd përveç me disa miq nga fëmijëria.
“Edhe më tutje kërkoj ndihmë vetëm atëherë kur absolutisht nuk mund ta bëjë vet, por kam gjetur baraspeshën në mes të forcës dhe cenueshmërisë”, përfundon ajo/Insajderi.com.
